MEHMET TOPUZ

-YENÝ- DÜÞÜNCE KOZASI BU YAÐMUR…

• admin
• 31 Mayýs 2025
• Yazar
• 479 Görüntüleme

DÜÞÜNCE KOZASI BU YAÐMUR…

Yaðmurlu bir mayýs günüydü. Gökyüzünde iki parça bulut güneþin önünü kapatmýþtý. Yaðmur binanýn camlarýndan süzülüyordu. Araçlarýn silgeçleri, silmek ile geçmek arasýnda mekik dokuyor; trafikte insanlar bilmem hangi telaþla koþuþturma içindeydi. Sonbahardan kalma günler artýk uzakta kalmýþ, yaðmura hasret aðaçlar, kýþ uykusundan bir bahar mevsimine uyanmýþtý. Her þey vaktini bekliyordu galiba.

Bir ilkbahar mevsimi ve yaðmur damlalarýnýn, topraktan uzak kaldýðý, asfalt kokan þehirlerin hikâyesine dair belki bir betimleme ile ve belki edebiyatýn kendi cümleleri içerisinde insana dair ve doðaya dâhildi bu haftanýn yazýsý ve bu cümleler herkesin yaþamakla meþgul olduðu beþeriyetin ta kendisiydi.

Yaðmur… Bu yaðmur… Bu yaðmur… Tarlanýn bir köþesinde topraðý izleyen çiftçinin sevinci olan bu yaðmur. Islanmak korkusu ile koþuþan insanýn derdi bu yaðmur. Ve bir köþede, meteorolojik verileri bir çay eþliðinde havanýn bozulduðunu anlatan insanlar… Ve kurumaya yüz tutmuþ bir aðacýn can bulduðu yine bu yaðmur… Rüzgârýn esintisi ile hafiften üþüme çaresizliði ile yüzleþen insanýn hikâyesi bu yaðmur. Ve asfalt kokan þehirlerin girdabýndan uzakta, yaðmur sonrasý kokan topraðýn hasretini nefesinde hisseden insan. Ve bu yaðmur, bereketin yavaþ yavaþ yeryüzü ile buluþma aný idi.

Memleketin bir köþesinde ve evrenin sonsuzluðu içerisinde cürmü kadar yer kaplayan insan… Doðaya dair verilere tanýklýðý ile tanýnýrdý bu insan ilk çaðlardan bu yana… Tanýktý yani… Hayata, doðaya ve galiba kendine… Bu aslýnda bir hikâyeden ziyade insanýn dünyaya dair tanýklýðýnýn ilk ifadeleri idi. Alýþýlmýþlýk halini de kendi içerisinde barýndýrýyor gibiydi bir yönüyle… Mevsimlere alýþýlmýþlýk haliydi bu. Kýþ mevsiminin dondurucu etkisinden tutun, yaz mevsiminin sýcaðýndan ve bahar mevsiminin ilk ve son haline kadar… Ýnsan dünyaya gitgide alýþýyordu galiba.

Gök gürültülü bir mayýs ayýnda, yýldýrýmlar kýzgýn çehresinde gökyüzünü aydýnlatýyordu. Sonrasýnda bilmem kaç kilometre öteden duyulan bir ses eþlik ediyordu, insanýn kulaklarýna. Kulaklar ki duymak istemediði bir sese bir korkunun eþliðinde hayretler içinde bakmakla meþguldü. Bu meþguliyet insanýn ilk olmayan tanýklýðýnýn tezahürü idi. Ve yaðmurlu bir mayýs ayý idi. Ve bu olaðan dýþý deðildi.

Aylar birbirini takip etmiþti geçtiðimiz asýrlarda. Þimdilerde vakitlerin dahi hesabý bir matematik iþlemine konu olmuþ, vaktin hýzýna yetiþme telaþýnda olan insan vardý. Beþeriyetin kendi saati idi belki bu. Ýnsan kolunda taþýdýðý saatin varlýðýndan haberli ya da habersiz, vaktin sýnýrlarý içerisinde hýzýna yetiþilmesi gereken bir yarýþýn içinde gibiydi. Ve bu yaðmur damlalarý eþlik ediyordu bu yarýþa. Gökyüzünden süzülen bu yaðmur…

Misafir olduðu düþünülen bu yaðmur... Ýnsanýn misafirliðine dair þahitliðini barýndýrmakta idi içinde. Kaç asýrlýk þahitliði vardý belki insana ve doðaya dair. Vakit, yaz mevsimini karþýlamaya doðru koyulmuþtu. Kýþtan kalma günler gelecek yýlýn vaktine dair bilinmeyen bir yaþanmýþlýða býrakmýþtý kendini. Ve standart verilere dair hesaplar bir kýþ mevsiminin geleceði güne kadar vaktini bekleyecekti galiba. Misafir olan gerçekten bu yaðmur muydu? Yoksa vaktin misafirliðinde mi idi insan ve doða?

Gök gürültülü bir mayýs ayý idi. Betimlemenin edebiyata dair cümlelerini bir mayýs ayýnda yaðmakta olan yaðmurun, insana dair düþünce kalýplarý ve doðanýn kendi içinde serüveni misafir olmuþtu kâðýt ile kalemin hikâyesine.

 Ve bu yaðmur… Bu yaðmur… Bu yaðmur…

Saðlýcakla kalýn…